پایگاه مجازی امام علی(ع)

پایگاه مجازی امام علی(ع)

وبلاگی برای معرفی مقام ولای حضرت علی(ع) و معرفی اقتصاد مقاومتی
پایگاه مجازی امام علی(ع)

پایگاه مجازی امام علی(ع)

وبلاگی برای معرفی مقام ولای حضرت علی(ع) و معرفی اقتصاد مقاومتی

مجموعه اشعار در مورد امام علی(ع)


 با سلام گام سی ویکم 

من دنبال مجموعه اشعار امام علی می گشتم  تا برای شما کاربران عزیز بگذارم و به سایت فرهنگی مذهبی فلاح برخوردم

امید است شما لذت ببرید

 

مجموعه اشعار در باره حضرت علی (ع)   
امام علی علیه السلام

تا بر شد از نیام فلق برق خنجرش

برچید شب ز دشت و دمن، تیغ چادرش‏

بر تارک ستیغ بر آمد شعاع صبح‏

چونان پر خروس ز سیمینه مغفرش‏

موجى بر آمد از ز بر کوه زرفشان

پاشید بر کران افق زرّ احمرش‏

جیب افق، زرنگ شفق لاله گونه شد

بر آن نثار آمده بس درّ و گوهرش‏

نقّاش صنع از قلم زرنگار ریخت

شنگرف سوده در خط دیباج اخضرش‏

مشّاطه سحر به دو صد رنگ دلپذیر

آراست باغ و راغ بدست فسونگرش‏

پیک نسیم سر خوش و دلکش وزید و داشت

داروى جان ز رائحه مشک و عنبرش‏

آهسته پر کشید به آغوش شاخسار

تا کودک شکوفه نلغزد ز بسترش‏

وا کرد چشم نرگس شهلا به بوسه‏اى

گلخنده زد ز عاطفت مهر پرورش‏

خورشید کم کم از افق دشتهاى دور

بر شد چنانکه کوه و دمن شد مسخّرش‏

پرتو فشاند بر سر هر کاخ و کومه‏اى

آفاق زنده گشت ز چهر منوّرش‏

بر زد علم به پهنه گسترده زمین‏

تسلیم شد کران به کران در برابرش‏

تا بسترد ز روى زمین زنگ تیرگى

صد آبشار نور فرو ریخت بر سرش‏

تا چهر باختر برهد از ظلام شب‏

قندیل آفتاب بر آمد ز خاورش‏

ظلمت زدوده گشت ز سیماى روشنش

دهشت ربوده گشت ز رخسار عنبرش‏

آمد فراز مکّه و تا نقش کعبه دید

انبوه زر فشانده به هر کوى و معبرش‏

بیدار گشت مکّه، دیارى که سالها

بد خفته و نبود به سر ذوق دیگرش‏

بگشوده گشت پنجره‏ها یک بیک بصبح‏

تا نور آفتاب بتابد به منظرش‏

خلقى برون شد از در هر آشیانه‏اى

هر کس به کار سازى رزق مقدّرش‏

آن یک به کوى آمد و آن یک به کارگاه‏

آن یک به ذوق آمد و آن یک به متجرش‏

جمعى روان شدند سوى کعبه کز نیاز

بوسند خاک پایگه آسمان فرش‏

بد کعبه در میانه آن شهر یادگار

از دوره خلیل و سماعیل و هاجرش‏

با چار رکن مهم استاده سرفراز

حصنى که هست قائمه هفت کشورش‏

گوئى به انتظار کسى بود آن سراى

تا آید و چو جان بنشاند به مصدرش‏

ناگه در آن حریم مهین بانوئى کریم‏

پیدا شد و کرامت پیدا ز منظرش‏

او بانوئى ز جمله نکویان دهر بود

نادیده چشم عالم از آن نکوترش‏

حجب و وقار بود بر اندام زینتش‏

قدس و عفاف بود به رخسار زیورش‏

اندر قریش پاک زنى بود مردوار

بو طالب بزرگ پسندیده شوهرش‏

از خاندان هاشم و زدوده خلیل‏

زیبنده بانوئى و برازنده همسرش‏

مى‏خواست کردگار کزین خاندان پاک

نخلى بر آورد شرف و مردمى برش‏

مى‏خواست کردگار کزین زوج مهر زاد

طفلى به عرصه آرد تابنده اخترش‏

مى‏خواست کردگار کزین دودمان پاک

مردى بپاى دارد چون کوه پیکرش‏

مى‏خواست کردگار فرازنده مهترى‏

کزان به روزگار نجویند بهترش‏

مى‏خواست کردگار که میراث عدل و داد

بخشد به داده خواه‏ترین دادگسترش‏

مى‏خواست کردگار ز دامان فاطمه‏

زوجى براى فاطمه بانوى محشرش‏

مى‏خواست کردگار یکى بحر گسترد

تا موج خیزد از دل در خون شناورش‏

مى‏خواست کردگار بر آرد برادرى‏

آب آور برادر و غمخوار خواهرش‏

مى‏خواست کردگار یکى خواهر آورد

تا بر کشد به دوش لواى برادرش‏

مى‏خواست کردگار که در دشت کربلا

گلبوته‏ها ببیند و گلهاى پر پرش‏

مى‏خواست کردگار یکى طرفه قهرمان

تا جاودانه باشد یار پیمبرش‏

بازو چو بر گشاید بر بازوى ستم‏

بازوى او گشاید با روى چنبرش‏

اندر مصاف کفر چو شمشیر برکشد

بنیان کفر بر کند و عمر و عنترش‏

و اندر بر جماعت مسکین و دردمند

سیلاب اشک بارد از دیده ترش‏

گاهى یتیم را بنوازد چونان پدر

گاهى صغیر را به عطوفت چو مادرش‏

زهرى به کام دشمن و شهدى بکام دوست‏

کاین طرفه را بنام بخوانند حیدرش‏

طفلى چنان که قافیه سازان روزگار

وامانده‏اند در بر طبع سخنورش‏

طفلى چنانکه دیده بینندگان ندید

مانند او به عرصه محراب و منبرش‏

طفلى چنانکه رایت اسلام از او بلند

کوتاه دست ظلم ز عزم توانگرش‏

توفنده همچو رعد به پیکار دشمنان‏

لرزنده همچو بید به نزدیک داورش‏

دستیش بهر کوشش و هنگامه و نبرد

دستى پى حمایت مظلوم و مضطرش‏

دستیش بهر بخشش و انفاق و التیام‏

و ز بهر انتقام برون دست دیگرش‏

دستیش بهر چاره و درمان دردمند

دست دگر به قبضه شمشیر و خنجرش‏

دستى به پایمردى از پافتادگان‏

دستى به پاسدارى اسلام و دفترش‏

دستیش بر پرستش و پیمان و پاس حق

دستیش بر ستیزش بتخواه و بتگرش‏

دستى بسوى خالق و دستى بسوى خلق‏

دستى پى نوازش و دستى به کیفرش‏

دستى بسوى تیره گردنکشان دراز

دستى بسوى میثم و عمّار و بوذرش‏

با این دو دست و بازوى مردانه‏

دیگر کراست نام ید اللّه فراخورش‏

چشمش بدان سراى که تا صاحب سراى

آید به پیشباز و بخواند به محضرش‏

آن روز میهمان خدا بود فاطمه‏

یا للعجب که خانه فرو بسته بد درش‏

او را ودیعه‏اى ز خدا بود در مشیم

مى‏خواست تا ودیعه نهد در برابرش‏

لختى به انتظار به گرد حرم گذشت‏

سوزنده از شراره آزرم پیکرش‏

ناگه ز سوى خانه یکى ایزدى خروش

بنواخت گوش خلق ز مضراب تندرش‏

پهلو شکافت خانه و شد معبرى پدید

خانه خداى، فاطمه را خواند در برش‏

و آنگه بهم بر آمد آن سهمگین شکاف

آنسان که هیچ دیده نیارست باورش‏

بعد از سه روز باز پدید آمد آن شکاف‏

چونان صدف ز سینه بر او درّ گوهرش‏

بنهاد گام فاطمه بیرون از آن سراى

شادان ز میزبانى دادار اکبرش‏

اندر مطاف خانه بدیدند جمله خلق‏

طفلى چو ماه‏پاره در آغوش مادرش‏

طفلى چنانکه مادر هستى نپرورد

دیگر چو او به دایره مرد پرورش‏

طفلى چنانکه خامه صورتگر خیال‏

آنسان که نقش اوست نیارد مصوّرش‏

خواهم مدیح گفتن فرزند کعبه را

باشد که را مدیح ید اللّه میسرش‏

آنرا که زیب قامت او «هل اتى» بود

آنرا که هست افسر «لولاک» بر سرش‏

آنرا که در مجاهدت و طاعت و سخى

ایزد ستوده است به قرآن مکرّرش‏

آنرا که گر نزاد همى مادر زمان‏

هستى عقیم بود ز پورى دلاورش‏

آنرا که تا نهال مساوات بر دهد

آتش نهاد در کف اعمى برادرش‏

من چون مدیح گویم آنرا که در نبرد

مردان روزگار بخواندند صفدرش‏

من چون مدیح گویم آنرا که در نماز

بخشود بر فقیر نگین به آورش‏

من چون مدیح گویم آنرا که مصطفى‏

بگزید بهر فاطمه شایسته دخترش‏

من چون مدیح گویم آن یکّه مرد را

کز رزم بر نتافت عنان تک آورش‏

من چون مدیح گویم آنرا که در غدیر

بنشاند کردگار بجاى پیمبرش‏

گویندگان سروده‏اند بسیار جامه‏ها

از من چنان نیاید ستودن ایدرش‏

من این سخن سرودم و شرمنده‏ام ز خویش‏

کز قطره کمترم بر پهناى کوثرش‏

باشد که در شمار مرا توشه آورد

یک ذره از غبار قدمهاى قنبرش‏

گفتم من این قصیده به معیار آنکه گفت‏

«صبح از حمایل سحر آهیخت خنجرش»

حمید سبزواری

ترجیع بند میلاد امیرالمؤمنین (ع)

امیرالمومنین (ع)

نصیبم شد غمت الحمدللَّه

دلم شد محرمت الحمدللَّه

 

من و درماندگى صد شکر یارب

من و بیش و کمت الحمدللَّه

 

تبارم کوثر و از طیف نورم

سرشکم زمزمت الحمدللَّه

 

دلم در صیقل دستت جلا یافت

فتادم در یَمَت الحمدللَّه

 

تو را تا وسعت رب مى‏پرستم

اگر مى‏گویمت الحمدللَّه

 

تویى که ریشه هر ذوالمعالى

امیرالمؤمنین مولى الموالى

 

به دشت سینه‏ها اُلفت نشینم

که مدّاح امیرالمؤمنینم

 

گره بند قباى مرتضایم

پى یک رشته از حبل المتینم

 

اگر خواهى بسوزان یا که بردار

هر آنچه کشت کردى در زمینم

 

تملّک نیست حتى در حیاتم

تصرّف کن دلم را مستکینم

 

یمینى گم شده، اندر یسارم

یسارى نیست گشته در یمینم

 

غمت باده، دلم جام هلالى

امیرالمؤمنین مولى الموالى

 

مرا در ظلّ نامت آفریدند

ملائک را غلامت آفریدند

 

دل مؤمن اگر عرش خدا شد

دل از دارالسّلامت آفریدند

 

پیمبر را به وادى محبّت

گرفتار مَرامت آفریدند

 

تو را «المؤمنون» محتاج ذکر است

که مصحف را کلامت آفریدند

 

نبوت گر چه شد پیش از امامت

تو را پیش از امامت آفریدند

 

مبادا سینه از شوق تو خالى

امیرالمؤمنین مولى الموالى

 

جنون آشفته موى تو باشد

لطافت لیلىِ خوى تو باشد

 

تماماً جز تو را تکفیر کردم

خدا در طاق ابروى تو باشد

 

نه اینکه ما برایت خاکساریم

نبى هم کُشته روى تو باشد

 

تو آن بابى که گشتم مبتلایت

حساب و رجعتم سوى تو باشد

 

تو را ایزد براى خود على گفت

خدا دلداده هوى تو باشد

 

تو بالاتر ز هر اوج کمالى

امیرالمؤمنین مولى الموالى

 

تو را با جامه‏هایت مى‏شناسند

ز تمکین گدایت مى‏شناسد

 

تو را همراه پیغمبر به معراج

ملائک از صدایت مى‏شناسند

 

تمام انبیاء حتى محمّد

خدا را با ولایت مى‏شناسند

 

نه تنها حق به تو معروف گشته

تو را هم با خدایت مى‏شناسند

 

تمام خاکهاى راهت اى یار

تواضع را ز پایت مى‏شناسند

 

تو هجرى و تو شوقى و وصالى

امیرالمؤمنین مولى الموالى

 

اگر زخم است دل، دارو تویى تو

وگر زشت است دل نیکو تویى تو

 

 

اگر که مصطفى خُلق عظیم است

قسم بر مصطفى آن خو تویى تو

 

مُراد من تویى از هر اشاره

خط و خال و لب و ابرو تویى تو

 

به هر در مى‏زنم وجه تو بینم

به هر جا بنگرم، هر سو تویى تو

 

تو مُنْشَقْ گشته از حىِّ تعالى

امیرالمؤمنین مولى الموالى

 

نگاه نخلها چشم انتظارت

تمام مستمندان بیقرارت

 

امامت کن به بانوى مدینه

که گیرد خون ز تیغ ذوالفقارت

 

میان خانه خود عرش دارى

که دُخت مصطفى شد خانه دارت

 

تو که خود صاحب فصل بهارى

طلوع فاطمه باشد بهارت

 

کنار مصطفى لب بسته ماندى

سَلونى بعد احمد شد شعارت

 

نباشد در ولاى تو زوالى

امیرالمؤمنین مولى الموالى

 

بده بر انتظار دیده تسکین

مرا هم بهر یک دیدار بگزین

 

رکوعى تازه کن سائل رسیده

نگینى لطف کن همراه تمکین

 

اگر نذرى میان خانه دارى

دوباره قرص نانى ده به مسکین

 

به وقت آن طلوعات سه گانه

دمى هم یار این شوریده بنشین

 

زکاتى گر دهى ما مُستحقّیم

اگر بذلى کنى گردیم تأمین

 

ندارم جُز شما از حق سؤالى

امیرالمؤمنین مولى الموالى

 

میان خطبه‏ها حرفم کن ایدوست

نگاه لطف بر طَرْفم کن ایدوست

 

بِکن در سینه‏ام چاه غمت را

چو آمد خونِ دل  وقفم کن ایدوست

 

از آن خرما که سلمان را چشاندى

کمى در بین این ظرفم کن ایدوست

 

وسیعم کن به شرح سینه خود

شبیه چشم خود ژرفم کن ایدوست

 

نگاهم جنبه خواهش گرفته

نگاهى از در لطفم کن ایدوست

 

تو خود بهتر ز هر رزق حلالى

امیرالمؤمنین مولى الموالى

شاعر : محمد سهرابی

میلاد علی (ع)

امام علی علیه السلام

ای علی، ای آیت جان، آمدی

آمدی، ای جان جانان، آمدی

ذات حق را جلوه گر چون آفتاب

دل فروز، از مشرق جان آمدی

کعبه از نور جمالت روشن است

کز حریم لطف یزدان آمدی

ای ز تو، آیین احمد در کمال

ای دلیل راه انسان، آمدی

شهر بند عشق را، مفتاح راز

تا گشایی راز قرآن آمدی

خاتم دین خدا را پاسدار

ای به حشمت چون سلیمان آمدی

تا بر افروزی چراغ معرفت

در طریق علم و عرفان آمدی

یار با مظلوم و، با ظالم به جنگ

رحمتِ این، زحمتِ آن، آمدی

برفراز قله آزادگی

عالم آرا، مهر تابان آمدی

دردهای دردمندان را به لطف

ای طبیب جان، به درمان آمدی

تا بسوزی پرده های شرک را

شعله آسا، گرم و سوزان آمدی

ای ولی حق زمین را از فروغ

چون فلک، اختر به دامان آمدی

آسمان احمدی را، همچو مهر

سرکشیده از گریبان آمدی

دست حق، آمد برون از آستین

تا تو، ای بازوی ایمان آمدی

موج خیز مکتب توحید را

همچو مروارید غلطان آمدی

قبله جان محبان خدا

مرحبا، ای شیر یزدان آمدی

مشفق کاشانی

مهر علی (ع)

امام علی علیه السلام

دارم دِلَکی که بنده ی کوی علی است

روی دل او همیشه بر سوی علی است

هر چند هزار رو سیاهی دارد

می نازد از اینکه منقبت گوی علی است

***

من شیفته ی علی شدم شیدا نیز

پنهان همه جا گفته ام و پیدا نیز

این پایه مرا بس است و بالاترازین

امروز طلب نمی کنم فردا نیز

***

«نظمی» به ولایتت تمامی خوش باش

خوش باش قبول خاص و عامی خوش باش

گر شاهی هفت کشور از تست مناز

ور بر در ِ مرتضی غلامی خوش باش

***

تا حبّ علی و آل او یافته ایم

کام دل خویش مو به مو یافته ایم

وز دوستی علی و اولاد علی است

در هر دو جهان گر آبرو یافته ایم

***

از دین نبی شکفته جان و دل من

با مهر علی سرشته آب و گل من

گر مهر علی به جان نمی ورزیدم

در دست چه بود از جهان حاصل من

***

«نظمی» نفسی مباش بی یاد علی

گوش دل خویش پرکن از نادعلی

در هر دو جهان اگر سعادت طلبی

دامان علی بگیر و اولاد علی

***

سر دفتر عالم معانی است علی

وابسته ی اسرار نهانی است علی

نه اهل زمین که آسمانی است علی

فی الجمله بهشت جاودانی است علی

***

شایسته ترین مرد خدا بود علی

در شأن نزول هل اتی بود علی

هرگز به علی خدا نمی باید گفت

لیک آینه ی خدا نما بود علی

***

بنیان کـَن ِ منکر و مناهی است علی

رونق ده دین و دین پناهی است علی

در دامنش آویز که در هر دو جهان

سرچشمه ی رحمت الهی است علی

***

آن گفت به قرب حق مباهی است علی

وین گفت که سایه ی الهی است علی

از «نظمی» ناتمام پرسیدم گفت

چون رحمت حق نامتناهی است علی

نظمی تبریزی

کیست مولا

امام علی علیه السلام

کیست مولا ذات بی همتای حق

بعد حق هر کس بود شیدای حق

کیست مولا لام خلقت را هدف

عـیـن عـلـم و یـاء دریای شرف

کیست مولا دین احمد را کمال

متصل نورش به ذات لا یـزال

کیست مولا نعمت حـق را اتـم

مـعـنی  تـفـسیر  نـون  و الـقـلم

کیست مولا قاسم نـار و جحیم

صاحب  تقسیم  جنات  و نعیم

کیست مولا باب شـبیر و شبـر

بـر یتیمان مـهـربـانـتـر از پدر

کیست مولا نور حق را منجلی

حجت بر حـق حـق یعـنی عـلی

در ولایت حب او تکوینی است

دین منهای علی بی دینی است

بی‌علی‌درجسم‌هستی‌روح‌نیست

کشتی شرع نبی را نوح نیست

بی علی قرآن کتاب بی بهاست

چون‌علی‌آیات‌حق‌را محتوا ست

بـی عـلی اسـلام تـمـثـالـی بـود

در مثل چون طبل تو خالی بود

بی علی اصل‌عبادت باطل‌است

بی‌علی‌هرکس‌بمیرد جاهل است

بی علی تقوی گلی بی رنگ و بوست

بـنـد گی هـمچون نماز بی وضو ست

ژولیده نیشابوری

حادثه ی هستی

امام علی علیه السلام

با آن که آفریده شده ست آدم از خدا

گاهی به اتفاق ندارد کم از خدا

ای اتفاق ممکن ناممکن ای علی (ع)

ای جوهر تو ، هم ز تو پیدا ، هم از خدا

بین تو و خدا ، الف الفت است و عشق

علم از تو سربلند شد و عالم از خدا

ماهی شدم در آینه ی چشمه ی غدیر

شور تو ریخت در گل من ، یک نم از خدا

در جبر و اختیار ، مرا هست اختیار

خاک از ابوتراب گرفتم ، دم از خدا

من قهر می فروشم و او مهر می خرد

خوفم ز قهر نیست ، که می ترسم از خدا

علیرضا قزوه

على (ع) بود

امام علی علیه السلام

تا صورت پیوند جهان بود، على بود

تا نقش زمین بود و زمان بود، على بود

آن قلعه گشایى که در از قلعه خیبر

برکند به یک حمله و بگشود، على بود

آن گرد سر افراز، که اندر ره اسلام

تا کار نشد راست، نیاسود، على بود

آن شیر دلاور، که براى طمع نفس

برخوان جهان پنجه نیالود، على بود

این کفر نباشد، سخن کفر نه این است

تا هست على باشد و، تا بود، على بود

شاهى که ولى بود و وصى بود، على بود

سلطان سخا و کرم و جود، على بود

هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس

هم صالح پیغمبر و داود ، على بود

هم موسى و هم عیسى و هم خضر و هو ایوب

هم یوسف و هم یونس و هم هود، على بود

مسجود ملایک که شد آدم، ز على شد

آدم چو یکى قبله و مسجود، على بود

آن عارف سجاد، که خاک درش از قدر

بر کنگره عرش بیفزود ، على بود

هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن

هم عابد و هم معبد و معبود، على بود

«ان لحملک لحمى» بشنو تا که بدانى

آن یار که او نفس نبى بود، على بود

موسى و عصا و ید بیضا و نبوت

در مصر به فرعون که بنمود، على بود

چندان که در آفاق نظر کردم و دیدم

از روى یقین در همه موجود، على بود

خاتم که در انگشت سلیمان نبى بود

آن نور خدایى که بر او بود، على بود

آن شاه سرفراز، که اندر شب معراج

با احمد مختار یکى بود، على بود

آن کاشف قرآن‏که‏خدا در همه قرآن

کردش صفت عصمت و بستود، على بود

منسوب به مولانا جلال الدین مولوى

با علی درهای رحمت باز شد

امام علی علیه السلام

ما سوا ومحور مینا علسیت

شهسوار تاج کرمنا علیست

معنی والشمس نور روی اوست

معنی والیل مشکین موی اوست

دین حق با نام او کامل شده

هل اتی در شأن او نازل شده

چون خدا ایجاد غرب و شرق کرد

قبل از آن نور علی را خلق کرد

عشق با نام علی آغاز شد

با علی درهای رحمت باز شد

این حدیث دل بود تصنیف نیست

شیعه در محشر بلا تکلیف نیست

شیعه پایش در مسیر اولیاست

شیعه مولایش علی المرتضاست

هر کسی را اسم اعظم داده اند

بر لبش نام علی بنهاده اند

او به بیت الله رکن قائمه است

تاج احمد افتخار فاطمه است

عشق بر حجاج احرام ولاست

کعبه ی کعبه علی المرتضاست

نوح گر در بحر از طوفان برست

مرتضی بگرفت سکان را بدست

هست او هستی به عیسی داده است

او عصا بر دست موسی داده است

اوست هدهد را غزل خوان کرده است

او سلیمان را سلیمان کرده است

او به ابراهیم احسان کرده است

اوست اتش را گلستان کرده است

آن ملاحت که به یوسف داده اند

جان یوسف از علی بستانده اند

عشق او از دل تجلا می کند

یا علی گفتن گره وا می کند

تا علی سر رشته دار کار هاست

مکتب شیعه پر از عمار هاست

یا علی گفتن رموز انبیاست

یا علی گفتن شعار مصطفاست

یا علی گفتن مرام فاطمه است

مزد هر شیعه سلام فاطمه است

پیش او افتاده مرحب از نفس

بت شکستن کار حیدر هست وبس

پس سخن بی پرده گفتن بهتر است

چرخ تحت اقتدار حیدر است

تا علی فرمانده دهر است دهر

شیعه با ضد علی قهر است قهر

او نه تنها در زمین نام آور است

نام او در اسمانها حیدر است

سعی کن محشور گردی با علی

پس بگو (خوشزاد) یا هو یا علی

آنکه او فرمانروای محشر است

حیدر است و حیدر است وحیدر است

سید حسن خوشزاد

مظهر کل عجائب

امام علی علیه السلام

مظهر کل عجائب به نبی یار علـیـست

ولـــی خـالــق بـخــشـنــده دادار عـلـیـسـت

آنـکـه مـیـگـفـت سلونی به فراز منـبر

باب عـلم نـبی و کاشـف اسـرار عـلـیســت

آنـکـه بر دوش رسول مدنی پـای نهاد

کرد بتها ز حـرم جـمله نگـونسار عـلیسـت

آنـکه در بسـتر پـیــغـمبر اسـلام بخفت

حافظ جان وی از فـرقه خونخوار علیـست

آنـکه گـرد مـحـن از چهره ایتـام زدود

هـمــدم مــردم درمــانـــده افـگـار علیـست

آنـکه بشکافت بگهواره ز هم اژدر را

شـیـر مـیـدان یـلـی حـیـدر کـرار عـلیـسـت

آنکه در خانه حق شد متـولـد ز شرف

خـانـه زاد احــد و محـرم اسـرار عـلیست

آنکه در خم غـدیر آمـده بـر خـلق امیر

مـظـهـر لـطـف خـداونـد جـهاندار علیست

آنکه با قاتل خود لطف و مدارا فرمود

ابــن عـم نـبـی و مـظـهـر دادار عـلـیسـت

آن یدالله که دا کرد سر از پیکر عمرو

صـاحـب تـیـغ دو سـر آیـت قهـار علیست

کـی تـوانـم بـمـدیحش سخنی ساز کنم

فـوق اوهـام عـلی بـرتـر افـکـار عـلیست

رو «حـیـاتی» بدر خانه سلطان نجف

که بـه خـیـل ضعـفا یار و مددکار علیست

حیاتی

نظرات 1 + ارسال نظر
fgdg 1393/10/01 ساعت 17:32

شعر های زیبایی بودند
خیلی ممنون

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد